باید عادت کنم

خدایا.... سخته..... باور کن
دیگه طاقت نمیارم

چه مظلومم.....
چه دردناکه.....
چه روزای بدی دارم .........!!!!


فرار از لحظه ممکن نیس
باید عادت کنم...... عادت
ولی سخته....
نمی تونم......
که بر میگرده اون حالت....!!!!


که این درد آی بی وجدان
به جون عقلم افتادن
که من دیوونه تر میشم
سکوتام رنگ ِ فریادن


نه امیدی.....
نه فردایی.....
نه رنگی و نه آهنگی..............
دیگه هیچ چیز جالب نیس
شدم نوعی بت سنگی..........


بین خطوط  ِ خوشبختیِ
شدم شبیه ِ یه نقطه
که الفبای تقدیرم
شبیه ِ حرفای مفته......


چقد خوبه که گریه هس
که مرهم باشه رو زخمام
ولی چشمای معصومم
میشن قربانی دردام.................


باید عادت کنم......عادت
به اون لحظه............
به این ساعت.......
که تنها آرزوم اینه
بخوابم تا ابد راحت..................

فرزانه شیرزادی